Dit is het derde album van Christian McBride’s Inside Straight waarvan de opnamen dateren uit 2014 en het eerste dat live werd opgenomen. Straight Ahead werd opgericht in 2009, de naam werd ontleend aan het gelijknamige album van Cannonball Adderley. Een titel als Live at the Village Vanguard roept herinneringen op aan diverse spraakmakende albums met dezelfde titel zoals die van John Coltrane, Sonny Rollins of Joe Lovano. McBride op contrabas natuurlijk is hier te horen met Steve Wilson op alt- en sopraansaxofoon, Warren Wolf op vibrafoon, Peter Martin op piano en Carl Allen op drums. De band kwam tot stand in een periode dat McBride nogal eclectisch bezig was, hij manoeuvreerde zich tussen fusion, klassiek met de klassieke bassist Edgar Meyer, avant garde met Laurie Anderson, met muzikanten als Sting en zijn jeugdvriend Questlove van The Roots.

Maar tezelfdertijd speelde hij ook met Sonny Rollins, Freddy Hubbard en Chick Corea, mede op aandringen van de eigenaresse van Village Vanguard en ook omdat hij zelf weer eens puur akoestische jazz wilde spelen stelde hij de groep samen voor een optreden van een week in de Village, het was een groot succes, elke avond was uitverkocht. Het was niet alleen een succes voor de club maar ook voor McBride, het leverde hem een contract op bij Mack Avenue Records, waar hij met deze inmiddels zijn 12de album heeft afgeleverd.

Het album levert straight ahead jazz op, zoals gebruikelijk op dit label, daar is niets op tegen en gezien de kwaliteiten van de muzikanten is het natuurlijk een buitengewoon prettig te beluisteren album geworden. De composities zijn verdeeld tussen Warren Wolf met twee, Steve Wilson met een en McBride met vier. Het album wordt gestart met “I sweat bread” van Warren Wolf, het is een up- tempo vehikel met uiteraard een hoofdrol voor de vibrafoon van Wolf, een echte virtuoos ! “Fair hope theme” van McBride beweegt zich in rustiger vaarwater hoewel er in het samenspel van bas en piano wel een flinke vaart wordt aangehouden, ook het spel van pianist Peter Martin is een streling voor het oor, van McBride was dat alom bekend. Steve Wilson excelleert hier op de sopraansax, altijd een beetje tricky instrument in uptempo situaties. “Ms. Angelou” van Steve Wilson is een eerbetoon aan de beroemde Amerikaanse schrijver, dichter, zangeres, burgerrechten activist en hoogleraar Maya Angelou (1928-2014). Steve speelt een bijzonder geïnspireerde solo op de sopraansax, zonder meer een indrukwekkende hommage aan een bijzondere Afro Amerikaanse voorvechtster al jaren voor Black life matters.

“The shade of the cedar tree” van McBride is een heerlijk swingend muziekstuk waarin McBride middels een briljante solo laat horen dat hij tot de hogere regionen van de contra bassisten behoort, het publiek is dan ook razend enthousiast. In “Gang Gang” is de schijnwerper gericht op Wolf die het nummer schreef, maar ook Martin speelt de sterren van de hemel. Uitswinger is het razendsnelle “Stick & Move” van McBride, Carl Allen voert het tempo op tot grote hoogte en iedereen laat horen dat ze kunnen swingen als de Jazz Messengers van de Count Basie band in hun beste jaren, de “tweestrijd” tussen Carl Allen op zijn slagwerk en McBride op zijn bas is een waar feest op zichzelf, wow ! Een uitermate geslaagd album, geen fusion, geen elektronica, geen free jazz, gewoon fijne jazz met veel swing en muzikale hoogstandjes !

Jan van Leersum.